Frits Frederiks
Frits Frederiks is 58 jaar en had veel schouderklachten. Dankzij de operatie en de revalidatieperiode van een aantal maanden heeft hij met vrienden kunnen abseilen in de Pyreneeën.
Op een paar maanden na, is het 2 jaar geleden dat ik aan mijn rechterschouder geholpen ben, hiervoor wil ik alsnog mijn dank benadrukken. Op 27 februari 2012 werd ik na het verzamelen van genoeg moed en een half jaar alsmaar toenemende klachten in ViaSana opgenomen om er eindelijk aan geholpen te worden. Het recreatief badmintonnen was na een 3-weekse sportieve klim/abseil vakantie niet meer mogelijk, dat was de stap. Rechterarm ging niet meer omhoog, pijn werd alleen maar heftiger, beperking nam toe, dus ook mijn beslissing om, na een duidelijk intake gesprek, de stap te nemen voor aktie. Daarbij hielpen de goede recenties van de kliniek als extra steun in de rug.
Ik ben na de ingreep totaal 3 weken behoorlijk uit de running geweest, zeker de beperking van 4-6 weken continu dragen van de draagdoek was een last, en daarbij kreeg ik in de tweede week ook nog eens stevige na-pijn. Na een voortijdig controle bezoek kreeg ik vervolgens een prima medicatie verlenging mee en werd het snel een stuk minder. 38 fysiobehandelingen in Venray, met grote tevredenheid uitgevoerd door fysiotherapeut Sjors Loonen bracht steeds meer beweging en het uitzicht op verdere genezing dichterbij. Een goede vijf maanden later, na de 37e behandeling volgde een vakantieperiode en die zorgde toen al met meer dan 95% genezing én bewegingsvrijheid voor een openbaring.
De laatste paar maanden die volgden werd het alleen maar nog beter en nu, vlak voor de overgang naar 2014, mag ik mijn genezing zelf op 100% verklaren. Ik schrijf deze brief omdat ik er vanuit ging dat er sowieso een enorme verbetering, pijnvermindering en bewegingstoename na de operatie in het vooruitzicht zou komen, maar ben nooit van een totale 100% uitgegaan. Ik heb na de vakantie mijn lidmaatschap van het Badminton wel opgezegd, je moet de kat niet op het spek binden, en onderhoud mijn conditie nu met hardlopen. (De atrose in mijn R-pols was mede-oorzaak om met deze sport te stoppen) Maar: ik zaag en kloof hout voor de kachel, behang bij m'n dochters, heb een overkapping in elkaar getimmerd thuis, til voorwerpen de trap op en af, kan weer met vrienden tijdens een canyoning week abseilen in de Pyreneeën (zie foto). Met andere woorden, ik merk helemaal niets meer van welke vorm van beperking dan ook, maar besef vanaf het moment van voor de ingreep zo goed als dagelijks dat dit 2 jaar terug totaal niet meer mogelijk was. Het vertrouwen om de arm weer volledig te gebruiken zonder daar enigszins rekening mee te houden is een gunst.
We hebben allemaal wel eens een dokter nodig, of een specialist die je van een klacht afhelpt, de verzekering betaalt vervolgens, de patiënt fietst weer naar z'n werk en de 'klus' zit erop. Maar van een beperking weer naar volledige inzetbaarheid is, zeker als je thuis aan het klussen bent, een verademing en de perfecte uitvoering van deze 'klus' is daarom zeker een woord van dank aan u verschuldigd. Laat, maar er dan ook zeker van dat door uw 'werk' ik mijn werk weer kan uitvoeren. Dr. Bos, bedankt! Prettige dagen en een goed begin in 2014.